اکنون در بیشتر خانه ها دستگاه پخش صوت های فای، استریو و انواع صفحه ها و نوارهای موسیقی پیدا می شوند.
بی شک این ها با آن گرامافونی که اختراع توماس ادیسون بود، بسیار فرق دارند. آن چه که این دانشمند اختراع کرده بود یک گرامافون ( یا فونو گراف ) بود که با دستـگاه های مـدرن و مجهـز کنونی بسیار متفاوت است. با این وجود، همه آن ها از اصول فنی مشترکی پیروی می کنند، یعنی اکنون نیز اصول ضبط کردن صدا همان است که در زمان ادیسون می بود.
صدا، خواه از دهان انسان بر آید و خواه از آلات موسیقی، همه در هوا ارتعاشهایی پدید می آورند.
پس صدا یعنی همین ارتعاش هایی که در هوا پخش می شود و برای ضـبط صـدا نیز باید بتوان که آن ارتعاش ها را بر روی چیزی ثبت کرد.
برای این کار چند چیز لازم است: ( 1 ) - یک لوله که مانند میکروفن در برابر دهان قرار می گیرد تا ارتعاش های صوتی بتوانند در آن جمع شوند و عبور کنند. ( 2 ) - یک صفحه گردان که به راحتی و نرمی بر جای خود می لغزد. ( 3 ) - یک سوزن یا چیز ی شبیه به آن. البته این سوزن و صفحه گردان هر دو در انتهای « لوله » ای که جلوی دهانمان نگاه داشته ایم، قرار می گیرند. (4 ) - یک صفحه مومی و نرم که بر روی « صفحه گردان » نشسته، در زیر یک سوزن پیوسته می چرخد. |
شهربانو دهقانی