مدت ها پیش از آن که شکلات به صورت کنونی و  جامدش تهیه شود، آن را مانند یک نوشیدنی می آشامیدند.

آزتک ها دانه های کاکائو را از درخت می چیدند، سپس آن ها را درون آب می جوشانیدند و بدین وسیله نوشابه ای گوارا به دست می آوردند. البته ادویه فراوان و فلفل هم به آن می افزودند.

وقتی که جهانگردان اسپانیایی این نوشابه را در میان آزتک ها یافتند، آن را  پسندیدند. ولی چون فلفل را دوست نمی داشتند، فرمول جدیدی برای تهیه  شکلات برای خود پیدا  کردند.  اینان پیش از جوشانیدن دانه های کاکائو به جای  فلفل بر آن شکر  می پاشیدند.

تا حدود صد سال اسپانیایی ها راز این نوشابه را پنهان نگاه داشتند. سرانجام در  نیمه های قرن 17 بود که یک فرانسوی دانه های کاکائو را بسیار نرم آسیا کرد و  شکلات را به صورت تکه های جامدی عرضه  نمود.

اکنون بیایید و داستان دانه های کاکائو را بشنوید که چگونه آن ها را برای شکلات به عمل می آورند. برای این کار، نخست کارگرانی کار آزموده غلاف های رسیده را  از درخت می چینند. سپس آن ها را چاک داده، مغزشان را آشکار می کنند.

چند روزی آن ها را به حال خود رها می کنند تا تخمیر شوند. بعد در برابر نور آفتاب خشک شده؛ در این هنگام می توان دانه های کاکائو را از میانشان بیرون آورد و بسته بندی و به بازار عرضه کرد. در کارخانه شکلات سازی دانه های کاکائو را تمیز می کنند و پس از گرفتن مواد زایدشان  آن ها را بو می دهند. در همین حال پوسته شان ور می آید و سپس با وزش باد این پوست ها را دور می ریزند

در مرحله بعد، مغز دانه های کاکائو را خرد کرده سپس به زیر چرخ های سنگین آسیا می فرستند تا خوب نرم و ساییده شوند. کاکائو حاوی روغنی است که زیر آسیا فشرده شده با دانه های خرد شده خوب در هم می آمیزد و بدین صورت شکلات مایع به دست می آید. شکلات مایع تلخ است. آن را به شیرینی پز ها  می دهند تا در تهیه شیرینی ها مصرف کنند. برای تهیه شکلات شیرین نیز عیناً همین فرآورده را به کار می برند، منتها شکر و مواد دیگری هم بر آن می افزایند

شهربانو دهقانی