شورای امنیت سازمان ملل متحد پنجشنبه شب قطعنامه 1860 را برای به اصطلاح حل بحران غزه صادر کرد. این قطعنامه در حالی پس از 14 روز سکوت مجامع جهانی در برابر جنایتهای گسترده صهیونیستها علیه 5/1 میلیون ساکن غزه صادر شد که در آن هیچ الزامی برای عقب نشینی و مجازات رژیم متجاوز صهیونیستی در نظر گرفته نشد و حتی برخی ناظران سیاسی آن را گامی از سوی

غرب برای حمایت از رژیم صهیونیستی دانستند. هرچند که موضع گیری کشورهای غربی و آمریکا در برابر عملکردهای شورای امنیت در قبال غزه امری دور از ذهن نیست اما دلیل اصلی عدم تغییر رویکرد آنها را باید در عملکردهای کشورهای غربی مشاهده کرد.وقتی کشورهای عربی در نشست شورای همکاری خلیج فارس و سپس اتحادیه عرب و یا در نشست پارلمانهای عربی در بیروت در برابر جنایتهای صهیونیستها سکوت می‌کنند و برای توجیه رفتار خود پیش شرط حل اختلافهای گروههای فلسطینی (حماس و تشکیلات خودگران ) را مطرح می‌کنند و یا وقتی که کشورهایی چون عربستان با طرح تحریم نفتی حامیان صهیونیستها مخالفت و حتی بر افزایش تولید تاکید می‌کنند، وقتی کشورهای عربی علنا مقاومت را عامل بحران در خاورمیانه می‌دانند و وقتی کشورهای عربی به نام ادیان شیمون پرز جنایت کار را به اجلاس ادیان دعوت می‌کنند و در نهایت به طور پنهان و آشکار با مقامات این رژیم دیدار می‌کنند مسلم است که کشورهای غربی در قطعنامه شورای امنیت منافع صهیونیستها را در نظرگرفته و بر کشتار 5/1 میلیون نفر ساکن غزه تاکید می‌کنند. براین اساس قطعنان شورای امنیت را باید نتیجه سکوت و سازشکاری سران عرب دانست که نتیجه آن ادامه بحران در منطقه و تشدید کشتار در غزه خواهد بود.