شعر نو زیر اثری زیبا و پر معنا از خانم « نسرین صاحب » با عنوان« دور نمای عمر» می باشه.  حتماً برای یکبار هم شده این شعر رو بخونید  !!!

طی شد این عمر تو دانی به چه سان

پوچ و بس، تند چنان باد دمان

همه تقصیر من است، این که خود میدانم

 که نکردم فکری،که تامل ننمودم روزی،ساعتی یا آنی

که چه سان می گذرد این عمر گران ؟

« کودکی» رفت به بازی ، به فراغت به نشاط

فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات

همه گفتند : کنون تا بچه ست ، بگذارید بخندد شادان

که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست

بایدش نالیدن

من نپرسیدم هیچ که پس از این زچه رو  ، نتوان خندیدن؟

هیچکس نیز نگفت : زندگی چیست ؟ چرا می آییم ؟

بعد از این چند صباح ، به کجا باید رفت؟

با کدامین توشه،به سفر باید رفت؟

من نپرسیدم هیچ هیچکس نیز نگفت

« نوجوانی » سپری گشت به بازی ، به فراغت به نشاط

فارغ از نیک و بد و مرگ وحیات

بعد از آن باز نفهمیدم من

که چه سان می گذرد

عمر گذشت

لیک همه گفتند که جوانست ، هنوز بگذارید جوانی بکند

بهره از عمر ببرد ، کامروایی بکند

بگذارید که خوش باشد وهست

بعد از این باز او را عمری هست

یک نفر بانگ بر آورد که :  او

از همکنون باید فکر آینده کند

دیگری آوا داد : که چو فردا بشود ، فکر فردا بکند

سومی گفت : همانگونه که دیروزش رفت

بگذرد امروزش ، همچنین فردایش ...

با همه این احوال

من نپرسیدم هیچ ، که چه سان دی بگذشت ؟

آنهمه قدرت و نیروی عظیم

به چه سان مصرف گشت ؟!

نه تفکّر ، نه تعمّق ، و نه اندیشه دمی

عمر بگذشت به بیحاصلی و مسخرگی

چه « توانی » ز کف دادم مفت

من نفهمیدم و هیچ کس نیز مرا هیچ نگفت

قدرت اهل شباب می توانست مرا تا به خدا پیش برد

لیک بیهوده تلف گشت « جوانی »

هیهات !!!

آن کسانی  که نمی دانستند زندگی یعنی چه ، رهنمایم بودند

عمرشان طی شده بیهوده و بی ارزش و کار

و مرا میگفتند که چو آنها باشم

که چو آنها دائم ، فکر خوردن باشم ، فکر کشتن باشم

فکر تامین معاش ، فکر ثروت باشم

 فکر یک زندگی بی جنجال ، فکر همسر باشم

زندگانی کردن فکر خود بودن و غافل ز جهان بودن نیست

من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت

و صد افسوس که چون عمر گذشت،معنی اش فهمیدم!

حال می پندارم هدف از زیستن این است رفیق :

من شدم خلق که با عزمی جزم

پای از بند هواها گسلم

پای در راه حقایق بنهم

با دلی آسوده

فارغ از شهوت وآز و حسد و کینه و بخل

مملو از عشق و جوانمردی و علم

در ره کشف حقایق کوشم

«زره جنگ» بد و ناحق پوشم

ره حق پویم و حق جویم و پس حق گویم

آنچه آموختم بر دگران نیز نکو، آموزم

شمع راه دگران گردم و با شعله خویش

ره نمایم به هم گرچه سراپا سوزم

من شدم خلق که مثمر باشم

نه چنین زاید و بی جوش و خروش

عمر بر باد و به حسرت خاموش

ای صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش فهمیدم!!!

ش