چگونگی رفتار معلم، والدین، اطرافیان و همکلاسی های فرد مبتلابه صرع، اهمیت بسزایی دارد چرا که با این افراد باید عاقلانه و متعادل برخورد کرد. توجه بیش از حد و یا بی توجهی زیاد چه در مدرسه و چه در منزل و یا اجتماع، دارای عوارض منفی روی این افراد

است. یک کارشناس فیزیوتراپی در این باره تاکید کرد: معلم و والدین باید فرد صرعی را با تمام توانایی ها و محدودیت هایش بپذیرند و با توجه به توانایی هایش برنامه ریزی کنند و او را بدعادت و به اصطلاح نازک نارنجی نکنند چون این خود باعث کم شدن اعتماد به نفس می شود. اکثر کودکان مبتلابه صرع از بهره هوشی طبیعی برخوردارند اما ممکن است برخی از نظر هوشی عقب مانده باشند و یا اینکه از نظر هوشی طبیعی بوده ولی عوارض داروها باعث شل شدن عضلات و چاقی آنها شود و در عمل کند نماید، بنابراین نباید آنها را به انجام کارها و ورزش ها و حرکات سریع وادار کرد. همچنین نباید اجازه داد که از جمعیت دور بمانند و ساکت بنشینند، بلکه باید زمینه تحرکشان را فراهم کرد. این دانش آموزان باید از انجام کارهای پراسترس و هیجان آور و سخت خودداری کنند، چون می تواند باعث بروز صرع شود. همچنین کم خوابی و عدم استراحت کافی نیز می تواند موجب بروز تشنج شود، بنابراین استراحت کافی برای این قبیل افراد لازم است. به طور کلی، انجام کلیه ورزش ها حتی دوچرخه سواری، کوهپیمایی، شنا و ... با حضور مربی و مطلع کردن او نسبت به بیماری، باعث افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان خواهد شد