چینی ظریف ترین و گرانبهاترین سفالینه به شمار می رود. چینی دارای این امتیازها است: شیشه مانند و ترد است، در ضمن محکم و قابل استفاده می باشد، و از همه بالاتر آن که نیم شفاف است. پس اگر ظرفی را  نیم شفاف نیافتید یقین بدانید که آن هرگز چینی نمی باشد.

واژه انگلیسی چینی از واژه ایتالیایی «پرسلانا» گرفته شده که بر نوعی صدف دریایی اطلاق می شود.

علت آن که به این نوع ظرف ها « چینی » می گویند آن است که قرن ها پیش، نخست مردم چین بودند که این مواد را پیدا کردند و ظرف های چینی را به عمل آوردند.

برخی گفته اند که حـدود 200 سال پیش از میلاد مسیح ظرف های چینی در کشور چین رواج پیدا کرده بود.

قرن ها از آن روزگار بگذشت و هنوز کسی در جهان از راز چینیان آگاه نبود. چه، آنان نمی گذاشتند کسی به اسرار هنرشان پی ببرند.

سپس اشیای چینی مربوط به خاندان سلطنتی مینگ، ساخته‌ قرن 14، به کشورهای مغرب زمین راه یافت. عرب ها نیز دشت های آسیا را در نوردیدند و ظرف های چینی را به کشور خود به ارمغان آوردند.

و بالاخره جهانگردان پرتغالی نیز در قرن 16 به سرزمین چین رفتند و هنگام بازگشت اشیای گران بهای چینی را با خود سوغات آوردند.

در اروپا، ملکه ی الیزابت یکی از نخستین ستایشگران ظرف های چینی بود. وی  دو فنجان بسیار گرانبها داشت، یکی سفید و دیگری سبز. « شرکت هند شرقی » در انگلستان چینی وارد می کرد و در قرن 17 بر میزان واردات خود بیفزود.

پیش از آن که انگلیسی ها با چینی آشنا شوند، خود ظرف های سفالی زمختی می ساختند. بعد سفال گران آن کشور به تقـلید از چینیان پرداخـته، سفالیـنه های خود را به طرح ظرف های چینی درآوردند. از آن پس اینان نیز، نام ظرف های سفالی خود را چینی نهادند.

امروزه در انگلستان و امریکا چینی در انواع بسیار گوناگونی ساخته می شود. انگلستان، آلمان و فرانسه، چینی های بسیار ظریفی می سازند که برای کلکسیونرها بسی جالب می نماید

شهربانو دهقانی – حرفه وفن